Projects

In this episode of Time Lost, Ollie Paterson joins Dodie Bellamy — poet, novelist and integral pillar of the New Narrative movement — to discuss an excerpt from an as-yet unfinished novel, originally written in 1997.

They discuss the outcomes of editing a piece over 20 years since it was initially written, and how the work changes (and doesn’t change) within the new worldly and personal context. The conversation then flows into the topics of grief, working with degraded material, vomiting, taking advice from Eileen Myles and finding profundity in the ‘tackiest’ of pop-culture.

In this episode of Time Lost, Ollie Paterson speaks with prolific writer, philosopher and poet Will Alexander to discuss his metaphysical essay piece entitled “Modern mental terrain: Procuring script from nauseous diamonds”.

The conversation, in typical Alexanderian fashion, quickly morphs into esoteric shapes, almost existing outside of the linearity of time and space. Jumping into surreal and percussive directions, discussion spans from the idea of cosmic pre-creation, to language as an alchemical technology, to the spiritual nullification of contemporary selfhood.

Alexander also speaks of writing as a meditative praxis through which to communicate to forces larger than the individual, a way to open up and configure one’s own philosophy. As well as the current psychological climate being one not of despair, but a direct pathway to entering a new kingdom of the mind.

Voor deze aflevering maakte theatermaker en schrijver Helena Hoogenkamp het geluidsgedicht Het zesde station, dat zich afspeelt in een vreemde droomwereld. Een dochter achtervolgt haar moeder door metrogangen. Ze begeleidt haar een eindje op weg naar het grote elders. En ook als dat meelopen niet verder gaat, is het misschien nog niet te laat om verhaal te halen.

Na afloop gaat Janna Reinsma met Helena in gesprek. Over het figureren in andermans droom, vals gezongen ariaʼs, inspiratie uit reality-tv en het wennen aan de plek die rouw kan innemen in je leven. En over het verlangen naar koken met Knorrpakjes.

Geluidsvormgeving: Vinny Tailor.

Perdu’s English-spoken podcast, Time Lost, focuses on unpublished and unpublishable work.

In this third episode of Time Lost, Romy Day Winkel revisits an interview with NYC-based poet Rachel Levitsky, live in Perdu, right before lockdown. Levitsky reads from an unpublished work called ‘Existing Condition’.

In the conversation that follows, Rachel and Romy contemplate the possibilities of queer gossip in writing. When facing an increasing pressure to show up autobiographically as a writer, how does one navigate accountability in a generative way?

In de twaalfde aflevering van De Verloren Tijd is dichter en columnist Ellen Deckwitz te gast. Geïnspireerd door het geluid van rammelende doosjes maakte Ellen een gedicht over het dreigende einde van een liefde. Dat zoiets nogal wat met een mens kan doen blijkt uit een geharnast gedicht waarin puntige slagtanden doorkomen en haar mat wordt als asbest.

Na afloop gaat Janna Reinsma met Ellen in gesprek over verdrietpreventie en emotioneel risicomanagement. En over de toon, die de muziek maakt — ook als er geen muziek is.

In deze elfde aflevering van De Verloren Tijd gaat Romy Day  Winkel in gesprek met dichter, vertaler en muzikant Sis Matthé.  Geïnspireerd door het geluidsfragment van een tapdanser maakte Sis een  werk waarin zijn taal tussen de tel valt. Het gedicht begint met een  onschuldig beeld, maar later wordt de luisteraar uitgedaagd om in  geluidsmetaforen na te denken. Als Sis’ stem haast volledig is  ondergesneeuwd begint, naar eigen zeggen, het gedicht pas echt.

Dit  gesprek gaat over de manier waarop visuele metaforen makkelijker voor  het oprapen liggen dan geluiden; over strategieën om een stem ín de  muziek te krijgen. Het gaat over de urgentie en viscerale kwaliteiten  van geluid. Het geluid van een tapdanser wordt uitgebreid, alsof er een  lijf in het lichaam zit. Hierbij maakt Sis, naast zijn werk als dichter,  duidelijk gebruik van zijn achtergrond als vertaler en muzikant.

Perdu’s English podcast, Time Lost, focuses on unpublished and unpublishable work.

In this second episode, poet Anselm Berrigan presents his unpublished  three-part poem titled Elevation from the Crypt.  During the subsequent  conversation with Alma Apt, he discusses the  themes of interruption,  lack of clarity, and distraction that run  through this work in  particular.

As the poem speeds up, the  listener is left with shreds of  information, after-images and  half-formed thoughts. In between all  this, one-liners get stuck and stay  stuck in your head; poetic jokes  and jabs that loop around:

“an ability to antagonize

organisms I mean organize

antagonisms,”

In their conversation, Berrigan  speaks about how to find your way  into and back out of a poem’s structure, about writing that allows one  to find a collective voice, and  the problem of publishing longer poems.

In deze tiende aflevering gaat Janna Reinsma in gesprek met dichter Ester Naomi Perquin. Voor De Verloren Tijd maakte Ester een gedicht vermomd als verhaal, over een ontmoeting tussen twee mensen die geen taal delen. Op de achtergrond ruist de zee en woelt de wereld vol onbestemde vijanden.

In het nagesprek vertelt Ester (vroeger gevangenbewaarder van beroep) over haar fascinatie voor misdadigers, de zee die zichzelf haat en de momenten waarop je opeens naar jezelf staat te kijken, als het ware vanaf de overkant van je eigen blikveld. Als je daarover een verhaal wil vertellen moet je soms wat extra realisme toevoegen, omdat anders niemand gelooft wat je hebt meegemaakt.

In deze editie van De Verloren Tijd gaat Romy Day Winkel in gesprek met dichter en schrijver Hannah van Binsbergen. In 2016 debuteerde zij met Kwaad Gesternte, een bundel waarmee zij als jongste dichter ooit de VSB-poëzieprijs won. Dit jaar publiceerde zij haar eerste roman Harpie bij Uitgeverij Pluim.

Het werk dat Hannah voor de podcast heeft gemaakt is getiteld ‘Suggestie’ en neemt de vorm aan van een meditatie of hypnose. Een heel ander soort werk dan wij hiervoor van haar hebben kunnen lezen! De luisteraar wordt meegenomen op een tijdreis: terug naar de gedaante van de eencelligen. In vier stappen leidt Hannah ons door de evolutie, vanaf het eerste leven in al zijn simpliciteit, via indringers die in eerste instantie een bedreiging lijken, maar eigenlijk slechts omarmd dienen te worden. Pas dan is er een mogelijkheid tot nieuwe energie en groei, pas dan kunnen wij uitkomen bij de complexe biologische systemen die wij nu zijn.

Er ontstaat een gesprek over de macht van de stem in meditatie, hoe het uiten van een suggestie lichamelijke sensaties kan oproepen. In het fragment dat Hannah ontving, hoorde zij een machine waarover de controle kwijt is geraakt. Maakt  een mens dat ooit mee in relatie tot zichzelf?  En wat zouden wij daaruit kunnen halen?

Voor de achtste aflevering van De Verloren Tijd  maakte dichter Iduna Paalman een onheilspellend en bij vlagen  absurdistisch geluidswerk. Janna Reinsma gaat er met haar over in  gesprek.

In ‘De wapenbeperking geldt voor  iedereen’, zoals het nieuwe werk heet, hangt de dreiging zo tastbaar in  de lucht dat je er bijna plakjes van kunt snijden. Er zijn raketschilden  en ondergrondse gangenstelsels, er is een moord gepleegd en een  vluchtpoging ondernomen. De Amerikaanse president heeft gewelddadige  honden achter de hand. Maar ondertussen heeft niemand iets te verbergen.  Wapens worden beheerst en beperkt, een pistool blijft veilig in de lade  liggen. Tevredenheidspeilingen en een onverstoorbaar zingende zaag  houden de wacht. Kunnen we veilig tevoorschijn komen? Of kunnen we toch  maar beter geen vaste vorm aannemen?

De komende tijd verschijnt eens in de twee weken op vrijdagavond ‘Het Verloren Kwartiertje’ — een fragment van rond de vijftien minuten, geplukt uit het archief van onze mooiste Avondenprogramma’s.

Deze  keer hoor je gedichten die Lieke Marsman en Menno Wigman voordroegen op een avond rond de zwartgallige grap: De Bittere Lach en de Literatuur (3 maart 2017). Zowel lichtvoetige  humor als mistroostiger grappen komen voorbij. Mooi toeval is dat het uitgekozen werk, van henzelf en anderen, laat zien hoe de ene dichter de andere kan inspireren. Maar stel je dat vooral niet al te  rooskleurig voor. Er is bovengemiddeld veel gemeenheid in dit  kwartiertje: poëzie is, vrij naar Wigman, zeker niet altijd ‘een vorm van naastenliefde’.

Lieke Marsman is schrijver, dichter en vertaler. In 2010 debuteerde ze met het alom geprezen Wat ik mijzelf graag voorhoud. In 2014 verscheen haar tweede bundel De eerste letter. In 2017 publiceerde ze de roman Het tegenovergestelde van een mens en Man met hoed (verzamelde gedichten en vertalingen).

Menno Wigman (1966-2018) was een veelbekroond en alom geprezen dichter, vertaler, essayist en bloemlezer. Van 2012 tot 2014 was hij stadsdichter van Amsterdam. Slordig met geluk (2016) was zijn laatste bij leven verschenen bundel. Postuum verschenen in 2019 Verzamelde gedichten.

In the upcoming period, every second Friday, Perdu will be broadcasting  excerpts of around fifteen minutes, taken from our archives of our most  thought-provoking, lingering evening programs. In this edition, you’ll  be hearing a reading by Sophie Collins from the first evening in the series Belonging in the Mess, which took place on the 18th of May 2018 and was titled A world we lose by waking up in sanity. The evening approached the topic of mental health from an open perspective, looking  at the way that patterns of affects that are usually labelled as  abnormal can provide us with fruitful perspectives on the world that  they emerged from. On this evening, Sophie Collins spoke about the affect of shame and its interwovenness with topics like self-help,  trauma and self-expression.

A trigger warning for this episode: Sophie Collins discusses sexual assault.

In  de vijfde aflevering van De Verloren Tijd gaat Janna Reinsma in gesprek  met Jaap Blonk over het geluidswerk dat hij speciaal voor deze podcast  heeft gemaakt. Ter inspiratie kreeg hij daarvoor van Perdu een  vrij minimaal geluid cadeau. Klankdichter, performer en componist Jaap  stelde zich de uitdaging alle audio in het nieuwe werk (met uitzondering  van zijn eigen stem) te laten voortvloeien uit dat ene geluidje – dat  hij vond klinken als iemand die spottend lacht.

Het  resulteerde in de geestige en bij vlagen waanzinnige luisterervaring  ‘Grimlach in gramlicht’. Je leest het goed: dit is geen Algemeen  Beschaafd Nederlands wat hier klinkt. Welke taal wel, en hoelang Jaap  die al spreekt, hoor je bij het nagesprek, waarin Jaap ook vertelt over  de rol die humor speelt in zijn poëzie en zijn voorliefde voor lekker  harde medeklinkers.

In de nacht van maandag 30 december wordt om 01:00  de vierde aflevering van De Verloren Tijd uitgezonden bij Nooit Meer  Slapen. In deze aflevering is schrijver, theatermaker en tv-presentator  Abdelkader Benali te gast. In gesprek met Dean Bowen, bespreekt Benali  het werk dat hij schreef voor de podcast, een tekst waarin de woorden  telkens vastgeketend zijn aan de woorden die erop volgen en zo  doortuimelen tot het einde.

Aan de hand  van het fragment dat hij kreeg toegestuurd, een ritmische maar  onduidelijk getik, ontstond deze ritmische tekst, die zich op eenzelfde  manier voortbeweegt als een jazz-solo. Deze ritmiek van de tekst staat  in verhouding tot Benali’s ervaring van het horen van de hartslag van  zijn tweede kind. Zo ontstaat een gesprek over het ouderschap, de  verbondenheid maar ook de eenzaamheid van de meest intieme lichamelijke  ervaring.

In deze derde aflevering van De Verloren Tijd gaat Alma Apt in gesprek met Maria  Barnas en Nathalie Bruys over het audiowerk dat zij voor de podcast  hebben gemaakt.

Maria Barnas is op dit moment bezig met een project over de geschiedenis van haar familie. Door de  migratiegeschiedenis en hun werk als mijnwerkers, is er vrijwel niets  aan geschreven informatie terug te vinden over hen. Aan de hand van het  fragment dat Maria en Nathalie toegestuurd kregen, ontstond een nieuwe  manier om dit onderwerp te benaderen, namelijk via de geluiden die haar  familie zou kunnen hebben gehoord.

Hier kwam een werk uit voort vol gezegdes die worden doorverteld van moeder op kind, maar geen oorsprong lijken te hebben. De beelden die wij elkaar vertellen maar waar wij geen toegang toe hebben – fragmenten uit het verleden, onze  imaginaire geschiedenis die niet op papier wordt gezet, maar wel in geluid wordt geplaatst. Het fragment van de aflevering werd voor Maria en Nathalie een motief van een blind paard dat ondergronds doorloopt.  Dit beeld transformeerde tot een piano, klinkend als het blinde paard,  en werd metafoor voor vaders die door mijnen lopen. Het bracht een andere  invalshoek voort, om een familiegeschiedenis vanuit te bevragen,  namelijk: hoe klonk het? Oftewel, hoe leefden zij? En wat moeten wij er tegenover stellen?

In de tweede aflevering van De Verloren  Tijd is schrijver Selin Kuşçu te gast. Na haar afstuderen aan de Beeld  & Taal afdeling van de Gerrit Rietveld Academie, won ze in 2018 de  Nieuwe Types Prijs voor haar afstudeerwerk Parachutist caught in a tree.

Selin’s schrijven wordt vaak ondersteund door visueel,  ruimtelijk onderzoek. Maar voor deze podcast liet zij zich leiden door  het geluid van huis en thuis.

Geïnspireerd door het audiofragment wat zij toegewezen  kreeg (een clip uit de film Boy Meets Girl van Leos Carax uit 1984) is  een onderzoek ontstaan naar de klinkende herrinnering van het ouderlijk  huis.

Een zuchtende trap, gerommel in de schuur en het doffe  geluid van het platslaan van deeg. In dialoog met haar vader en moeder  beweegt Selin zich door de vertrekken van drie ouderlijk huizen.

Wat zijn de geluiden waarmee we worden grootgebracht? Welke nemen we met ons mee, en welke laten we achter? Martha Jager gaat met haar in gesprek.

In de nacht van 4 oktober verschijnt de eerste aflevering van De Verloren Tijd, een nieuwe maandelijkse podcast van Perdu, uitgezonden tijdens Nooit Meer Slapen. Elke maand dagen wij auteurs, dichters of spoken word artists uit om aan de hand van een door ons gekozen geluidsfragment een audiowerk te maken. In deze eerste aflevering is Roberta Petzoldt te gast, dichter en winnaar van de C.Buddinghprijs van 2019.

“In welke bus zijn mijn hersenen gestapt?”

Wij stappen in bij het geluid van een projector. Hier verhouden zich twee dingen tot elkaar: Het beeld tot datgene waarop het beland is. In de donkere ruimte ratelt het voorwerp en wij kijken in stilte ernaar.

Roberta Petzoldt vraagt zich af wat je doet als je niet anders kan dan je te verhouden tot iets. Het ene kind zegt tegen het andere: “Ik kan het wel, maar ik heb gewoon geen zin” en verhoudt zich zo tot diens angst. De volwassene zegt hetzelfde en stelt zo de verandering uit.

In deze eerste aflevering gaat Linda Veldman, directeur van Perdu, met Roberta Petzoldt in gesprek over stoorzenders, angsten en de ontmaskering van het volwassen-zijn.