Opening, vluchtlijn, visioen: over poëzie en politiek

Hoe verhoudt poëzie zich tot politiek, tot maatschappelijke verandering, tot revolutie? Over deze vraag woedt al jaren een debat in het Nederlandstalige literaire veld. En al zullen weinigen ondertussen nog beweren dat poëzie de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie is, de vraag of en hoe poëzie politiek kan zijn is onbeslist. Is politieke poëzie propaganda? Is het poëzie die over politieke thema’s gaat? Reflecteert ze de maatschappelijke context waarin we leven of formuleert ze het visioen van een alternatief?

Anno 2024 verkeert het systeem in crisis. Eén van de voornaamste slachtoffers daarvan is de verbeelding zelf, het vermogen ons een andere wereld voor te stellen. Maar politiek begint juist met het verstoren van de gangbare fictie waarin de werkelijkheid is geordend, om ruimte te maken voor een herverbeelding van wie we zijn en wat we willen. Tegenwoordig lijkt dit even noodzakelijk als moeilijk, maar precies poëzie heeft hier een specifiek vermogen te bieden, als bevrijding en herschikking van de kaders waarbinnen we de werkelijkheid ervaren. Een opening, een vluchtlijn of een visioen blootleggen in de wereld zoals ze is – kan dat de heimelijke of expliciete politieke lading zijn van een gedicht? En tot wat voor conflicten, problemen en beloften leidt dat bij de dichter en de verhouding tussen diens werk en het verlangen naar maatschappelijke verandering?

Op deze avond zullen vier hedendaagse dichters hun verschillende benaderingen tot deze vragen delen en laten zien op welke manieren poëzie politiek kan zijn. Maxime Garcia Diaz zal aanwezig zijn via video vanuit het buitenland.